ادب

"  برفابی ها  "

-          برف برسر می نشیند اما بردل نمی نشیند .

-          برف سپیداست سپیدتر از تمام سپیدهای جهان . مثل برف بودن آرزوی دوردستی نیست .

-          برف بر درودیوار دود گرفته ی شهر می نشیند یعنی سپیدی تمام سیاهی ها را از میان می برد .

-          دست ها که بلند می شود گلوله های زیبای برف آرام آرام تورا نوازش می کنند . اگر دل از تمام وابستگی ها

              رها شود چه می شود ؟

-          برف به چشم ها می آموزد که جز سپیدی نبینند .

-          برف دهان تو را با گرمای وجودت بیشتر آشنا می کند .

-          پاهایت را که بر برف می گذاری حواست باشد خانه ی سپید بلورین فرشته ای را ویران نکنی .

-          آدمک می سازی با برف  ؟  خودت را با چه می سازی ای آدمک !

-          برف سپیدترین هدیه ی آسمان را برای تو می آورد . بادست نه با نگاهت آن را بردار .

-          برف از دل سیاه ترین ابرها می بارد  یعنی می توان با سیاهی دل نیز سپیدترین لحظات را به بار نشست .

-          گفتی نگاهت شبیه چیست ؟ نگاه کن . نگاه تو از آسمان می بارد مثل برف .

-          می گویند برف را ه ها را بسته است . من باور نمی کنم . مگر برف می تواند راهی را ببندد ؟  حتما راهی

     وجود  دارد .  برف  این  را با زبان  بی زبانی می گوید . می گوید مرا بشکاف راه را پیدا می کنی .

-          می خواستم برای برف بنویسم . دیدم هر چه می نویسم سیاه است .  خواهش می کنم به کلمات نگاه نکن . به

     برفابی هایی خیره شو که در زمینه و لابلای کلمات نشسته است . همین برای سعادت کافی است .

-          چتر که بر سر می گذاری خودت را از رسیدن به اوج لذت همنشینی با برف محروم می کنی . بگذار سروصورتت

      هوایی تازه کنند . حتی اگر سرما هم بخوری ارزشش را دارد . این را باخودت زمزمه کن " همیشه برف نمی بارد ."